Сырдон иу лæгæй фæци тын хæсджын.
Нарты Сырдон, зæгъы, цыбыр къух лæг уыди.
Йæ хæсдæттæг æм уыцы цыд кодта,
Фæлæ-иу фæстæмæ аздæхт афтидæй,
Йæ хæс йæ къухы нал æмæ нал æфтыд —
Сырдон ын æдзухæй æфсæнттæ кодта.
Иу æмгъуыдмæ та хæсдæттæг фæзынди:
«Йе, Сырдон, ракæс-ма, хæдзары нæ дæ?»
«Сырдон ам нæй», зæгъгæ, радзырдтой хæдзарæй.
«Уæдæ кæм уыдзæн?» афарста' хæсдæттæг.
«Дæлæ хъæугæрон донхæрæг къахы».
Уæд хæсдæттæг дæр араст хъæугæронмæ.
«Байриай, Сырдон!»—æгас æрцæуай!—
«Сырдон, мæ тын мын! Сайгæ мæ мауал кæн!
Бирæ мын фæкодтай æфсæндтæ, æмгъуыдтæ,
Бафидын афон у, цæсгом дæр дзы хъæуы».
— У, дæ хорзæхæй, мауал дзур уый тыххæй!
Нæ уыныс мæнæ: дæ кой куы кæнын!—
«Сырдон, уый та уæд куыд «мæ кой кæныс»?
Кæсын дæм æмæ донвæд куы къахыс?»
— æнхъæл дæн, мæ лымæн, æнæ 'мбаргæ куы дæ!
Мæнæ ацы ран донхæрæг скъахдзынæн,
æз донхæрæгмæ дон рауадздзынæн.
Йæ былтыл та йын сындз ныссадздзынæн.
Фос хизмæ цæугæйæ, хизæнæй цæугæйæ,
Ацы сындзытыл сæхи хафдзысты,
æмæ сындзытыл сæ хъуын баззайдзæн.
Гъемæ уыцы хъуын æрæмбырд кæндзынæн,
Бауафдзынæн дзы замманайы тын,
æмæ дын дæ хæс уæд бафиддзынæн.—
«Ха-ха-ха!» Ныххудт лæг йæ дзыхыдзаг.
— Цæуылнæ худай? — Сырдон ын загъта.—
Кæд æмæ дæ тын дæ къух æссардта! —
Уыйадыл хæсдæттæг йæ къух ауыгъта
æмæ афардæг, уæдæ цы уыдаид!
Гæды Сырдон ма абоны онг дæр
Донхæрæны был сындзытæ садзы.